Meubels hebben ook gevoelens!



Schijn bedriegt, maar op cruciale ogenblikken is theetante beslist opruimerig. Zo staat ze er bijvoorbeeld op dat de living adult-proof is als de theekopjes zijn gaan slapen. Gezwind ruimt ze dan zelfs het laatste blokje lego op, en veegt de strijkparels bij elkaar. Alles om maar het idee te hebben in een volwassen omgeving te vertoeven.

Maar goed, dat is opruimen, weggooien daarentegen is alweer een stuk lastiger. Het zal wel te maken hebben met haar vorming als historica, maar als het even kan, bewaart tante alles. Men zou het immers ooit nog kunnen gebruiken. Ondertussen heeft ze echter geleerd dat niet elke kindertekening voor het nageslacht hoeft te worden geconserveerd en dat dat ene jurkje dat zo spant om de dijen ook over tien jaar niet meer zal passen. Dus, hup, weg ermee!

Dramatisch wordt het dus alleen als het grote meubelstukken betreft. Genre salontafel, boekenkast of dressoir. Om nog te zwijgen over het fenomeen bankstel. Die dingen weggooien voelt als verraad van de ergste soort. Het is alsof je een oude vriend buiten zet, waarmee je zoveel lief en leed hebt gedeeld.

Heel ondankbaar!

Heel zielig ook!

Daarom spant tante zich altijd tot het uiterste in om een goede thuis te zoeken voor oude meubels. Een warm gezin, dat deze lieverds een fijne oude dag bezorgt. En de laatste dagen wrijft ze de meubels nog eens extra in met boenwas. Of ze gaat nog eens extra gezellig op de bank liggen (en alvast haar excuses aanbieden).

Echt schijnheilig!

Iets meer dan een jaar geleden is theetante verhuisd en heeft ze afscheid moeten nemen van een aantal trouwe kameraden.
Ze denkt nog vaak aan hen terug.

Zouden ze haar ook missen?

Reacties

Populaire posts