Ook dit gaat voorbij - Milena Busquets

Zwoele zomeravond. De zon zindert nog na. De duisternis valt al, haast ongemerkt. Hier, op de drempel tussen dag en nacht, is alles mogelijk. Het verleden vervaagt, de toekomst is schimmig. Er is alleen het eindeloze nu, vol verwachting en vol spanning: we houden de adem in.

Op dat moment ontmoeten we Blanca. Haar moeder is enkele dagen geleden overleden, en het is alsof de zon is ondergegaan. De enige constante factor in het roerige bestaan van Blanca is verdwenen. Maar net als de zon op een zomeravond, zijn de laatste stralen van haar warmte nog voelbaar. 

Blanca koestert de drempel. Ze wil niet doorgaan naar de nacht. Want dat zou betekenen dat ze echt volwassen moet worden, verantwoordelijkheid zou moeten opnemen, de zaken onder ogen zou moeten zien. Neen, dan liever de schemering vol beloftes. Het uitgestrekte nu waarin keuzes eindeloos kunnen worden uitgesteld. Blanca nestelt zich in de laatste zonnestralen. Om de nacht uit te stellen vlucht ze in de alcohol, drugs, in geflirt en gefeest. Zo rekt ze het afscheid van haar moeder, ellenlang.

Dat gedrentel en dat vluchtgedrag weet Milena Busquets meesterlijk te beschrijven. Het boek is opgevat als een lange brief van Blanca aan haar moeder, waarin ze, naast wat opschepperij over haar seks-appeal, vooral filosofeert over het leven. Over de keuzes die ze heeft gemaakt, over haar ex-mannen, en over haar zonen. Maar vooral over haar onvermogen om zelf echt initiatief te nemen en haar leven te sturen.

Die stuurloosheid is verbijsterend. Op zo’n manier dat Blanca je na een tijdje behoorlijk op de zenuwen gaat werken. Je zou haar eens flink door elkaar willen schudden. En je vraagt je dan ook het hele boek af: wanneer waait deze roes voorbij? Wanneer zal Blanca eindelijk inzien dat het echt tijd is om zich als een volwassene te gaan gedragen? Om niet meer als een twintiger door het leven te fladderen, maar zelf een stabiele factor in het leven van haar zonen te zijn?

Blanca aarzelt, en weigert haar eigen jeugd los te laten. Zo komt ze er maar niet toe het graf van haar moeder te bezoeken. Pas helemaal op het einde valt de nacht en lijkt de zwaarte tot haar door te dringen. “Ook dit gaat voorbij”, zei haar moeder ooit, en dat geldt zowel voor het jeugdig geflirt als voor de laatste warmte van de zon: tijd om de drempel over te stappen en een nieuwe levensfase te beginnen.

Een boek dat me bevreemdde, irriteerde, en toch niet losliet. Een verhaal over ouder worden, over liefde en verantwoordelijkheid. Met een lange nasmaak: een beetje wrang, een tikje zoet.

VRAGEN VOOR LEESCLUBS

• Wat is jouw vluchtweg in moeilijke tijden?
• “We hebben allemaal ons eigen hoofdthema, onze rode draad, een refrein” wat is dat van jou?
• Hoe moeilijk is het om je hoofd leeg te maken en nergens meer aan te denken?
• Wat is de mooiste zomeravond die je ooit hebt beleefd?
• “Ik ben een nepvolwassnene, ik voel me precies hetzelfde als toen ik zes was”: ben jij er ook zo eentje?
• Hoe moeilijk is het om ouder te worden?
• “Ook dit gaat voorbij” is dat een spreuk die jou ook past?
• Aan welke vakantieplek zijn jouw beste jeugdherinneringen verbonden?
•  “Lichtheid is een vorm van elegantie, het is enorm moeilijk om licht door het leven te gaan”: hoe licht ben jij?