Klepperdeklep! De wonderlijke geschiedenis van de brievenbus…

Theetante ontvangt graag brieven! Ja, natuurlijk ook e-mails, maar toch vooral van die echte, persoonlijke papieren exemplaren. Met mooie postzegels erop. Met warme gedachten en beheerste krullenletters. En met lieve woordjes en fijne wensen…Om al die redenen is ze ervan overtuigd dat echte brieven nog een mooie toekomst tegemoet gaan!

Maar, hoe kan je in dit moderne leven de post elegant in ontvangst nemen? Voor de duidelijkheid: we hebben het niet over acties als het werpen van smachtende blikken, het dramatisch zuchten of het expressief rollen met de ogen. Néé, het gaat ons om het object waarin men de brieven deponeert.

Eertijds kon men op romantische wijze post ontvangen door de installatie van een duiventil, vandaag opteren de meesten onder ons voor een pragmatischer oplossing: namelijk een postgat (tevens tochtgat) in de voordeur. Maar wie het allemaal net iets creatiever wil aanpakken, moet eens een autoritje maken langs de Vlaamsche steenwegen. Inspiratie te over! Bij nadere analyse kon de theetante zelfs de geschiedenis van de brievenbus feilloos reconstrueren. Dus, bij deze een historische schets, ter lering en vermaak!

We beginnen onze tijdreis in de jaren ’40. Oorlogstijd, weet u wel. Creatief met minder. En dus werden melkbussen omgevormd tot brievenbus. Al dan niet met een vrolijk likje verf! Recyclage op z’n best en nog steeds vatbaar voor navolging!

In de jaren ‘50 leefde de economie weer op. Blijkbaar waren in die dagen de zogenaamde “smurfenhuisjes” bijzonder trendy. Het betreft een soort kabouterwoninkjes, voorzien van heuse raampjes en dakpannetjes. Vaak dragen zij een Eftelingachtig opschrift “brieven” (handig, zo wisten passerende kabouters meteen dat deze gerieflijke optrekjes niet voor hen beschikbaar waren. Sommige misverstanden kan je maar beter voorkomen!)

Een andere variant uit datzelfde tijdvak van pastelkleur en polkadot zijn de Flintstone brievenbussen. U kent dit type vast wel: een prehistorisch uitziende plastieken boomstam, al dan niet vergezeld van een eveneens kunststoffen botachtig verschijnsel. Diefstalproof zo lijkt ons…en dus staan deze brievenbussen er nog steeds!

Iets later, waarschijnlijk in de jaren ’60, deed een vrolijker type brievenbus haar intrede. Het betreft een wijnvat waarop een luidkeels grinnikend cherubijntje heeft plaatsgenomen. Al dan niet met druivenrank en schaterlach. Smaakvol, althans voor wie graag als levensgenieter of wijnbaron te kijk wil staan. (De bierbuik en bakkebaarden van de eigenaar denken we er ook spontaan bij, geen idéé hoe dat komt!)

Nog een beetje later streken opschepperig molenwiekende adelaars neer op diezelfde wijntonnen of andere “recipiënten”. Een beetje cowboy kon niet zonder. Bovendien combineert zo’n ruige roofvogel ook prima met het ingemetselde karrenwiel dat niet toevallig vaak in de buurt van dergelijke brievenbussen te signaleren is. Echte fans zorgden bovendien voor een nors kijkende indiaan, die met de armen over elkaar mysterieus in de verte staart. Misschien is de demotivatie van de postbodes daar wel ergens begonnen…

De jaren ’80 zorgden voor metaalconstructies, al dan niet in flets pastel. En de jaren ’90 stonden dan weer garant voor sobere natuurstenen zuilen. Niet echt iets om over naar huis te schrijven dus, laat staan om er een blog aan te wijden.

Maar, er is hoop, want het voorbije decennium dook een gloednieuw type brievenbus op, overgewaaid van over de grote oceaan. Het betreft in feite een heruitvinding van de ouwe melkbus, deze keer in vlekkeloos glanzend aluminium, met vrolijk wapperend wimpeltje. Het ding in kwestie roept nog net niet “jiiiiihaaaaa!”, maar we zijn er echt niet ver van verwijderd.

En zo is de cirkel weer rond. Van de melkbus uit de fourties, over de indianen van de seventies, naar de Amerikaanse postbus van vandaag. Maar zelf droomt de theetante stiekem van zo’n smurfenhuisje uit de fifties. Dus, als u van plan bent er eentje bij het groot vuil te zetten, geef dan zeker een seintje!