Dit is mijn hof, Chris De Stoop

De tijden veranderen, genadeloos. Waar eeuwenlang geboerd werd op polderklei, rukt nu de haven op. Dorpen worden ontruimd, nieuwe betonnen dokken komen ervoor in de plaats. Meestal dan, want in andere gevallen ruilt men weidegrond en akkers in voor natuurcompensatie, opdat zeldzaam gedierte weer alle ruimte krijgt. Mooi, mooi, denk je als stadskind dan al snel. Maar dit ecocentrisme gaat in de praktijk vaak erg ver. Onder het mom van natuurontwikkeling moet erfgoed wijken. Chris De Stoop vertelt welke grote sociale gevolgen dit heeft.

Na de dood van zijn broer krijgt hij de opdracht diens boerenbedrijf op te doeken. Bovendien moet hij zorgen voor zijn moeder die in een rusthuis wegkwijnt van heimwee naar de polder. Hij neemt zijn intrek in de lege boerderij, registreert het verval en mijmert over vervlogen tijden. 

Maar hij kijkt ook verder. De Stoop spreekt met dorpsbewoners over de zware druk van regelgeving en controledrang op het boerenbedrijf. Ook natuurbeheerders hebben last van bureaucratie. Het is schrijnend om te lezen hoe een kwaliteitszorg van tellen en meten ook hier  mensen in een kortzichtige logica doet belanden. Streefcijfers behalen, daar draait alles om, en dan moet je soms de vossen die je zo zorgvuldig hebt uitgezet ook weer neerknallen.

Dit boek is een zorgvuldig afscheid van een manier van leven, die eeuwenlang betekenis en waarde heeft gehad. Loslaten kan pijnlijk zijn, zeker als wat ervoor in de plaats komt niet echt zinvol lijkt. De Stoop schetst daarbij een prachtig, maar ook heel nostalgisch beeld van het schitterende boerenleven. De realiteit zal harder geweest zijn dan dat.  

Maar dit boek is toch vooral een aanklacht. Tegen hedendaags natuurbeheer die de mens vergeet. Het doet je nadenken over de vraag of het doel de middelen wel altijd heiligt.

Reacties

  1. Leuk dat je hem hebt gelezen! We bespraken hem een tijdje terug met Leestweeps en onze mening kwam erg overeen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts